Bogacki Feliks (1847–1916), publicysta, adwokat. Ur. 22 II w Zasławiu na Wołyniu, ukończył gimnazjum w Równem i wydział prawny uniwersytetu w Odesie ze stopniem kandydata prawa, poczem pracował w sądownictwie i adwokaturze; był przez 43 lat doradcą prawnym magistratu m. Odesy. Zmarł d. 4 V 1916.

W wolnych chwilach oddawał się piśmiennictwu, drukując artykuły na łamach »Przeglądu Tygodn.« i »Prawdy«. Z prac osobno wydanych ważniejsze są: Mnemonika (1874), Tajniki życia duchowego (1881), O istocie zjawisk psychicznych (1883), przekład »Utylitaryzmu« J. S. Milla (1873). W r. 1914 wydał Szkice filozoficzne; wydaniu ostatniej pracy z zakresu literatury w Warszawie stanęło na przeszkodzie najście Niemców. W języku rosyjskim miało wyjść w Petersburgu dziełko B-go: Niemcy o sobie. Posiadał w rękopisie pracę O roli głupstwa w zjawiskach życia społecznego. Z artykułów należy wyróżnić: Prawo rytmu, w książce zbiorowej na cześć Świętochowskiego (1900), i Rodowód liczb i cyfr (1880). Wygłaszał zajmujące odczyty z dziedziny psychologji i literatury (O śnie i zjawiskach sennych, »Kraj« nr 13, 1884), o powieściach Żeromskiego, o Słowackim itd. Razem z Tomaszem Milatyckim i Marjanem Dubieckim wykładał na Polskich Tajnych Kursach w Odesie (1884–7). Wykształcony wszechstronnie, zagłębiony w tajemnice wszechbytu, niezależny, trzymał się zdała od życia towarzyskiego, jednak w chwilach ważniejszych nie uchylał się od wystąpienia. W r. 1906 wziął czynny udział w stworzeniu Domu Pol. w Odesie. Na stanowisku prezesa Rady Adwokackiej zdobył sobie ogólny mir i szacunek. Pod pozornie surowem obliczem zmarłego ukrywała się wrażliwa i piękna dusza.

W. Enc. Il.; »Tygodnik Odeski« 1916, nr 19; Notaty własne.

Jan Mioduszewski